meysam  khavari

در خردسالی ام ،فکر می کردم روزی فرا خواهد رسید که نام مرا در کرات دیگر نیز بر زبان آورند.

در کودکی ام،فکر می کردم روزی فرا خواهد رسید که همه دنیا از آن من باشد.

در نوجوانی ام،فکر می کردم روزی فرا خواهد رسید که سرزمین مقدّسم به من ببالد.

در جوانی ام،فکر می کردم روزی فرا خواهد رسید که در شهر پرجنب و جوشم ،نامم را با افتخار بر لب بیاورند.

در میانسالی ام ،فکر می کردم روزی فرا خواهد رسید که مردان و زنان روستایم ، با احوالپرسی گرمی از کنارم بگذرند.

در پیری ام،فکر می کردم روزی فرا خواهد رسید که دوستانم به هنگام نیاز ،مرا فرا بخوانند.

در کهنسالی ام،فکر می کردم روزی فرا خواهد رسید که نزدیکانم مرا در جمع خویش پذیرا باشند.

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت

که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش

هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت

همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست

همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت

سر تسلیم من و خشت در میکده‌ها

مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت

ناامیدم مکن از سابقه لطف ازل

تو پس پرده چه دانی که که خوب است و که زشت

نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس

پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت

حافظا روز اجل گر به کف آری جامی

یک سر از کوی خرابات برندت به بهشت