اگر من به زبان انسانها و فرشتگان سخن گويم، اما عشقي در دل نداشته باشم، چيزي نيستم جز زنگوله اي پر هياهو وسنجي پر صدا.

  و اگر داراي قدرت پيشگوئي بوده، تمامي اسرار و علوم را درك كنم، و همه ايمان از آن من باشد، آنچنانكه قادر به جابجا كردن كوه ها باشم، اما از عشق بي نصيب باشم، هيچ نيستم. اگر تمام دارائي خود را از كف دهم و جسمم را براي سوختن پيشكش كنم، اما عاشق نباشم، هيچ بهره اي نبرده ام.

  عشق بردباري و مهر است، حسادت و خودنمائي نميشناسد، خود پسند و مغرور نيست، هرگز بر حقانيت خود اصرار نمي ورزد، و خودبين و گستاخ نيست.

  از خطاي رقيب شادمان نميشود، بلكه از ثواب مسرور مي گردد.

  عشق همه چيز را در بر دارد. هر چيز را باور مي كند، به همه اميد دارد، و هر چيزي را تحمل مي نمايد.

عشق هرگز پايان نمي پذيرد، آنگونه كه همه پيشگوئي ها روزي مي ميرند، آنگونه كه زبانها مي ايستند، همانگونه كه دانش نابود ميگردد.

  زيرا دانش ما ناكامل است.

  اما آنگاه كه كامل وارد ميدان گشت، ناكامل از ميان مي رود.

  هنگاميكه كودك بودم، مانند يك كودك سخن مي گفتم، و همانند يك كودك مي انديشيدم، مثل يك كودك استدلال مي كردم، وقتي به مرد بالغي بدل گشتم، طرق كودكي را ترك نمودم.

  زيرا  اكنون ما در برابر آئينه اي قرار داريم كه تصوير روشني به ما نمي نماياند، اما سرانجام رو در رو خواهيم نگريست.

  اكنون من بخشي از حقيقت را مي بينم، اما عاقبت آن را به طور كامل خواهم ديد، آنگونه كه خودنيز كاملا شناسائي خواهم شد.

  اينگونه است كه ايمان، اميد و عشق هستي دارند، اما برترين آنان همانا عشق است.